Bir varmış, bir yokmuş… Çok söylemesi günah, az söylemesi sevapmış… Allah’ın kulu dağdan, taştan çokmuş…Masaldır bunun adı, dinlemekle çıkar tadı…Vakti zamanında bir kadının üç oğlu varmış. Kocası yeni öldüğü için fakirmişler. Hazıra dağlar dayanmaz, derler. Ellerindeki, avuçlarındaki tükendikten sonra geçim sıkıntısı çekmeye başlamışlar.
Burnuma gelen mis gibi kokularla yataktan kalktım. Kokunun geldiği yere doğru gittim. Annem kahvaltı için yine harika çörekler pişiriyor olmalıydı. İlk önce gidip yüzümü yıkamalıyım diye düşündüm. Ayağıma dolanan pijamamın paçasını çektirerek giderken salona doğru bakındım. Burada da kimse yoktu. Kimse, yani annem. Sabahları evde o ve benden başka kimse olmaz. Ba
Büyük teyze mutfağa giderken ben de balkon kapısını açtım. Balkonumuz sokağa bakıyor. Bazen annemle burada oturur, sokaktan gelip geçenleri izleriz. Bahçede oynarken annemin balkona çıktığını görürsem bana bir şeyler söyleyeceğini anlardım. Balkonun altına gelirdim.Büyük teyze elindeki tepside iki bardak şerbet ile balkona geldi. Yan yana duran iki tabureye oturd
Cem o gün okulda çok acıkmıştı. Canı fena halde tatlı bir şeyler çekiyordu. Bütün öğleden sonra evde mutfakta rafta duran reçel kavanozunu düşündü; çünkü öğlen teneffüsünde sıra arkadaşı Hakan kocaman bir reçelli ekmek yemişti. Cem son zil çalar çalmaz koşarak eve gitti.Eve girince ilk iş olarak kendisine reçelli bir ekmek hazırlamak istedi ve reçel kavanozunun o
Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde küçük bir çocuk varmış. Bu çocuk çok dağınık ve eşyalarını toplamaktan hiç hoşlanmazmış. Günlerden bir gün yerlere atılmış dağınık duran eşyalar, kendi aralarında konuşmaya başlamışlar. Ceket, ders kitabına sormuş:-“Sen niçin hala buradasın. Bu saatte okulda olman gerekmiyor mu?”Ders kitabı:-“Evet, ama dağınık çocuk ok