“Affetmezseniz Sevemezsiniz”

Adam tren kompartınına girdiğinde genç bir adamın yanına oturdu. Genç adam biraz sonra kendisine hapishaneden henüz yeni çıkmış olan bir mahkûm olduğunu söyledi. Ailesi kendisinin hapse düşmesinden o kadar utanmışlar ki mahkûmiyeti sırasında kendisini bir kere bile ziyaret etmemişlerdi. Ayrıca bir tane bile mektupları gelmemişti. Genç adam, anne ve babasının fakir oldukları için ziyarete gelemediklerini ve okuma yazma bilmedikleri için de mektup göndermediklerini düşünerek avunmaya ve kendisini affetmiş olduklarını düşünmeye çalışıyordu.

Artık serbest bırakılma günü yaklaştığında ailesine bir mektup yazmış ve eğer kendisini affettilerse, tren kasabanın eteklerindeki çiftliklerinin önünden geçerken bir işaret koymalarını söylemişti. Ailesi kendisini affetmiş ise raylara yakın bir elma ağacına beyaz bir kurdele bağlayacaklardı. Eğer kendisinin eve dönmesini istemiyorlarsa da hiçbir şey yapmayacaklar ve o da bunu anlayarak trenden inmeyecek ve eve geri dönmeyecekti.

Tren kasabaya doğru yaklaşırken genç adamın heyecanı artmaya başladı. Pencereden dışarıya bakmaya cesaret edemiyordu. Yolculuğun başından beri kendisine bu olayları anlattığı adamdan rica ederek pencereden kendisinin yerine bakmasını istedi. Birkaç dakika sonra adam elleri ile gözlerini kapatmış olan genç adamın omzuna elini koydu ve şöyle dedi,

“Pencereden dışarı bakar mısın? Bütün ağaçlar bembeyaz.”

Gerçekten de çiftliğin bahçesindeki tüm ağaçlar tamamen bembeyaz kurdelelerle bezenmişlerdi.

O anda genç adamın bütün ömrünü zehirleyen tüm acılar adeta birdenbire dağılmışlar ve kaybolmuşlardı.

“Affetmezseniz sevemezsiniz!”