“Dağınık Çocuk” Hikayesi

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde  küçük bir çocuk varmış. Bu çocuk çok dağınık ve eşyalarını toplamaktan hiç hoşlanmazmış. Günlerden bir gün yerlere atılmış dağınık duran eşyalar, kendi  aralarında konuşmaya başlamışlar.

Ceket, ders kitabına sormuş:

-“Sen niçin hala buradasın. Bu saatte okulda olman gerekmiyor mu?”

Ders kitabı:

-“Evet, ama dağınık çocuk okula giderken beni aradığı halde bulamadı. Sonunda beni almadan burada bırakıp gitti” dedi.

Çorap:

-“Ben ise tam üç gün oldu burda yatağın altında sıkışıp kaldım. Kimse beni görmüyor.” Dedi.

Tişört:

-“Ben tertemiz bir tişörttüm. Beni dolaptan çıkarttı ve sonra yere attı. Attığı yerde kaldım. Üstelik bu dağınık çocuk  yürürken hep üstüme basıyor. Hem çok kirlendim, hem de buruştum.”

-“Benim bir fikrim var” demiş pantolon. “Dağınık çocuk benim cebimde otobüs bileti unutmuş. Hep birlikte otobüse binip buradan gidelim.”

Dağınık duran eşyalar hep bir ağızdan;

-“Evet” diye bağırmışlar. Hep birlikte yola çıkmışlar. Otobüs onları yemyeşil kırlara götürmüş.

-“Ne kadar güzel bir yer burası? İyi ki yatak altlarında dolap kenarlarında beklemek yerine buradayız.” demişler. 

Saklambaç oynamışlar, yerlerde yuvarlanmışlar. Tozlanıp çamurlandıklarına hiç aldırmıyorlarmış. Tekrar otobüse binip eve geri dönmüşler. Bütün eşyalar hepsi birden daha önce atılmış oldukları yerlere aynen uzanmışlar ve  yorgunluktan uyuya kalmışlar.

Dağınık çocuk okuldan dönüp eşyalarının halini görünce:

-“Aman Allahım! Yerlerde bıraktım diye ne hale gelmişler.” Demiş kendi kendine.

O günden sonra düzenli olup eşyalarını hep yerli yerinde tutmuş.