Duvarın Başındaki Susuz.

Etrafı yüksek duvarlarla çevrili bahçenin birinde bir çeşme vardı. Susamış bir adam, o yüksek duvarın üstüne çıkmış, hasretle suyu seyrediyordu. Ansızın duvardan bir tuğla söktü ve suya fırlattı. Suyun sesi, güzel ve şirin bir sevgilinin sesi gibi kulağına geldi. Su, nazarında şarab oldu. Adam suyun sesinden o kadar zevk alıyordu ki sık sık tuğlaları söküyor, suya atıyordu. Su feryad etti:

Heyy, niçin bana tuğla vuruyorsun? Bana tuğla vurmak sana ne fayda veriyor? Susuz adam:

Ey güzel su! Bu işte iki fayda vardır. İlk faydası;

susuz bir kimsenin su sesini işitmesi, sazın nağmelerini işitmek gibidir. Onun sesi hayat bahşeder, ölüleri diriltir. Yeşil bağ ve sümbül için bahardaki şimşek ve gök gürültüsünün sesi gibidir. Suyun sesi, fakir için hediye gibidir. Zindanda olan için kurtuluş müjdesidir. Yemenden Hz. Peygambere ulaşan Tanrının kokusudur. Gömleğiyle babası Yakub’a ulaşan güzel Yusuf’un kokusudur. İkinci faydası;

ben her tuğlayı söktükçe tatlı suya biraz daha yakınlaşıyorum. Duvar da biraz daha alçalıyor. Her defasında gururundan bir tuğla söktükçe, senin gurur duvarın biraz daha alçalacak ve biraz daha ab-ı hayat ve hakikate yakın olacaksın. Daha çok susayan kimse, daha çabuk tuğlaları söker. Suyun sesine çok daha aşık olan kimse, daha büyük tuğlaları kaldırır, atar.

Mesnevi